donderdag 26 december 2013

~ Kijkblogje ~

Tweede kerstdag,
het is weer voorbij.
Gezelligheid,
samen zijn,
familie,
gezin,
wat mag ik daar dankbaar voor zijn.
 
Het waren fijne dagen,
ondanks het ...
gemis ♥
Dankzij het blijven noemen van haar naam
 
 
♥Patricia
kan het ook fijn voelen allemaal.
(klinkt misschien vaag,maar ikzelf begrijp wat ik bedoel )
 
 
 
 


 
 
 
 
 
 
 
 




woensdag 25 december 2013

~ Dichtbij elkaar ~

 
 
Kerstavond,
eerste kerstdag,
we hebben het weer gehad.
 
Gezelligheid
 
Kleinigheidje onder de boom
 
 
 
 
 
 
 
 
Gezellige brunch
 
 

Mike in topvorm
 
Selfie bij de kerstboom
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Selfie van ons
 
 




                                      Dichtbij elkaar,
letterlijk,
maar ook figuurlijk.
Dichtbij elkaar,
letterlijk,
ik met mijn mannetjes,
ik met mijn schoonfamilie
(dit jaar helaas zonder schoonmoeder omdat zij voor haar zieke broer zorgt deze dagen, over liefde gesproken!)
 
Gezellig gourmetten
 
Kerstengeltje
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Kerstmannetje
 
 
Dichtbij elkaar,
figuurlijk,
maar ook letterlijk.
Want met dit 'dichtbij elkaar'
bedoel ik
het genieten,
naast het missen.
Het gezellige samenzijn in huis,
naast het bezoekje aan Patricia haar grafje.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Dichtbij elkaar,
gelukkig niet alleen deze kerstdagen,
maar ook alle andere dagen van het jaar,
in letterlijke vorm,
in figuurlijk vorm.
 
 
 
 
 
Het blijft bijzonder,
hoe het mogelijk is,
dat het gemis
naast het genieten kan gaan.
 
 
 
 

                                             Iedereen die dit leest,
of je mij nu kent uit het 'echte leven'
of uit de virtuele (twitter en facebook) wereld,
wat doen jullie lieve troostende woorden mij goed,
maar wat doet het mij ook goed dat jullie lachen met mij,
dat jullie praten over van alles en nog wat met mij,
dat jullie grapjes maken met mij.
Fijn dat jullie er zijn.
 
 
 
Ik wens jullie nog een fijne eerste kerstavond,
of een fijne tweede kerstdag,
en alvast een super gezellige jaarwisseling,
ook voor hen die het minder fijne dagen vinden,
weet dat ieder klein lichtpuntje er één is.  
 
Liefs van mij
 
 
 
 


woensdag 11 december 2013

~ Traditie ~

 
 
Door de dood van Patricia
is er een nieuw traditie geboren.
Geen echte grote kerstboom meer in huis,
maar een klein kunstboompje.
De traditie van het gesleep met een echte kerstboom is voorbij ,
 nu een traditie van het kleine boompje uit de zak halen,
compleet met de ballen en lichtjes er nog in.
 
Het jaar dat Patricia plotseling overleed,
de eerste kerst,
ik had totaal geen zin om een echt kerstboom neer te zetten.
Voor wie moest ik het doen,
waarom zou ik het doen?
Wat boeide mij die boom toch?
En toch,
toch wat lichtjes om je heen willen hebben,
wat lichtjes die wat warmte uitstralen.
En daar was ie opeens,
het lieve kleine kunstboompje,
die nu een echte traditie is geworden.
 
 
Wij pakken de zak,
de één houdt de zak vast,
de ander haalt het boompje eruit,
en binnen mum van tijd,
staat ons lieve kleine kunstkerstboompje
te stralen.
Net als Patricia,
zij straalt als een echte ster,
hoog aan de hemel.
 
 
 
 
 


zaterdag 16 november 2013

~ Boekenweggeefdag 2013 ~



 
 
Heb jij ook meegedaan,
vorig jaar?
Ik wel,
en ik ga het dit jaar weer doen.
Een initiatief van Lenny de Jonge,
waar onderstaande blog dan ook van is  :
 
 
 
Wordt je ook zo geïnspireerd door deze blog van haar?
Doe je dan mee volgende week?
Geef jouw boek een gelukkige nieuwe lezer of lezeres.
En geniet van het fijne gevoel dat het geeft.
Have fun !
 
 
 


maandag 7 oktober 2013

~ Vandaag even niet .... ~

Daar is ze,
stralend op de foto,
mijn meissie.
Ik zie haar stralende lach,
haar twinkeling in haar ogen.
 
 
Deze foto,
haar laatste sinterklaasintocht, voor een keer in Hardenberg.
Ik hoor haar zo nog zeggen:
''volgend jaar gaan we weer naar Ommen he mama,
want daar is de echte sinterklaas'' ...
Ik doe haar de belofte,
''ja hoor meissie, volgend jaar gaan we weer naar Ommen, naar de echte sinterklaas'' ... niet weten dat zij het volgende jaar niet meer zou leven.
 
De dood van mijn kind,
een deel van mijn leven.
Daarbij hoort het gemis.
Het gemis is er altijd,
maar soms zitten er van die dagen tussen , zoals vandaag,
dat het gemis opeens extra hard binnen lijkt te komen.
Ik heb nu dan ook eigenlijk geen zin om sterk te zijn,
ik heb dan eigenlijk ook geen zin om vandaag mee te gaan doen aan de dag.
Maar ja, de plicht roept strakkies weer,
terwijl ik het liefst vandaag overal tegen aan wil schoppen,
ik wil het liefst niet mee doen vandaag.
Ik heb vandaag even geen zin om mijn masker op te gaan zetten,
maar ja, ik moet.
 
Ik mis haar...
zo ontzettend.....
 
 


vrijdag 16 augustus 2013

~ Kind van .... ~

 
 
Vandaag,
de begrafenis van Prins Friso.
In stilte begraven,
ik vind dat passen bij mijn beeld die ik had van Friso.
 
Een vrouw die haar man moet begraven,
kinderen die hun vader moeten begraven,
broers die hun broer moeten begraven,
een moeder die haar kind moet begraven.
En natuurlijk alle andere mensen die dichtbij Friso stonden,
moesten vandaag definitief afscheid nemen.
Verdrietig is het,
zo'n jong leven.....
 
 
 
Een moeder die een kind moet begraven,
ouders die een kind moeten begraven......
het hoort niet zo te zijn.
 
Op deze dag sta ik dan ook extra stil
bij mijn schoonzus en mijn broer.
3 Jaar geleden,
hun mooie perfecte kindjes,
vandaag een geboorte en sterfdag
morgen nog een geboorte en sterfdag....
Een gemis wat nooit verdwijnt,
een verlangen wat altijd blijft .
 
Lieve mooie ventjes,
diepe indruk hebben jullie achter gelaten,
om nooit te vergeten ♥
 


zondag 11 augustus 2013

~ Vertrouwen hebben ~

 
 
De laatste week van de vakantie van Mike gaat in,
Spelweek tijd.....
Heerlijk voor hem,
lekker bouwen, timmeren, spelletjes doen,
spelen met andere kinderen.
De hele week mag hij zich lekker uit gaan leven.
Ook kan hij zo weer een heel klein beetje in een ritme komen,
de ochtend weg van huis,
tussen de middag lekker thuis eten,
en de middag weer weg van huis,
net als het straks weer gaat op school.
En de organisatie van de spelweek heeft weer een super leuk programma in elkaar gezet,
echt super dat zij er iedere jaar weer zo'n mooie happening van maken!
 
En toch.....
mijn vertrouwen...
die deuk die daar in zit....
ik voel 'm,
ik vind 'm lastig.
Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik er tegenop zie
dat Mike naar de spelweek gaat.
Het liefst zou ik hem niet laten gaan,
en lekker de hele week bij mij thuis houden.......
En dat ligt aan niemand,
dat ligt puur bij mijzelf,
bij mijn vertrouwen die een dikke deuk heeft opgelopen.
 
Vertrouwen hebben dat Mike niks overkomt,
vertrouwen hebben dat Mike goed luistert naar de leiding die daar rondloopt,
vertrouwen hebben dat het allemaal gewoon goed gaat.....
 
Lastig lastig lastig....
mijn vertrouwen heeft zo'n dikke deuk,
en die voel ik nu weer even extra.....
Maar ik moet proberen om
vertrouwen te hebben............
 
 
 


zondag 4 augustus 2013

~ Irritatiezone ~

Als ik het grafje van ♥Patricia bezoek,
dan wil ik graag even de ruimte hebben om ook echt stil te kunnen staan bij haar.
Kijkend naar haar mooie foto op het grafje,
denkend aan alles wat zij heeft gegeven in haar leventje,
mijn verdriet echt voelen,
mijn liefde voor haar.
Bewust stil staan bij haar,
omdat het dagelijks leven ook zo zijn gang gaat.....
 
 
 
Hoe geïrriteerd was ik vandaag toen een grote groep mensen
de begraafplaats op kwam.
Meerdere mensen hadden een vlindernetje bij zich,
en meerdere mensen hadden ook hun luidruchtige stem meegenomen.
Weg was mijn gevoel die ik voel als ik bij ♥Patricia haar grafje sta.
Heftige irritatie gierde door mijn lijf.
Mensen die een grote camera om hun nek hadden,
uitgebreid foto's maken als echte toeristen,
onder luid gelach en geklets.
 
Wat zaten zij in mijn irritatiezone,
wat heb ik mij gestoord aan hun gedrag op de begraafplaats.
Nu weet ik wel dat er niet echte regels zijn op een begraafplaats,
nergens staat dat je zachtjes moet praten,
nergens staat dat je niet hardop mag lachen,
nergens staat dat je geen foto's mag nemen.....
Maar ik noem het een ongeschreven regel,
ook wel een bepaald fatsoen genoemd.
 
Helaas hadden deze mensen die ongeschreven regel niet.
En zij hebben mijn bezoek verknalt vanmiddag.
Balend ben ik naar huis gegaan....
jammer zulke mensen,
die geen greintje fatsoen leken te hebben....
 
 


dinsdag 30 juli 2013

~ Niet vervelend toch? ~

 
 
Jaja, ik ben een echte boerendochter.
Dat wil zeggen,
mijn ouders waren boer en boerin
en ik groeide op op de boerderij.
Maar een echte boerendochter ben ik nooit geweest.
 
 
 
Ik weet nog goed hoe ik mijn moeder riep als zij bezig was in de varkensstal.
Ik deed de deur open en riep heel hard : Maaaaaaammmmmaaaaa....
Maar geloof maar niet dat ik naar binnen ging hoor,
dat kwam niet in mij op.
 
 
 
Kinderen vonden het natuurlijk super om te komen spelen op de boerderij.
Heel interessant vonden zij het om pasgeboren kalfjes te zien,
of de geitjes die vrolijk rond liepen te dansen.
Voor mij dingen die heel gewoon waren omdat ik dit vaak meemaakte.
 
 
Ik vond het juist leuk om te spelen in de straten ,
stoepranden bijvoorbeeld.
Want stoepranden zat er niet in bij ons met onze zandweg.
 
En toch,
heerlijk opgroeien was het in de vrijheid.
Een zandweg,
waar bijna geen verkeer over reed,
dus wij konden heerlijk overal spelen.
Heerlijk de bomen en natuur om ons heen,
                                        terwijl het centrum best dichtbij was.
Heerlijk de frisse lucht,
het geruis van de wind door de bomen.
 
Afgelopen weekend bij de BBQ werd ik weer erg bewust van hoe heerlijk wonen het daar eigenlijk is.
Mijn ouders wonen er nog steeds,
dus extra genieten om daar weer te zijn.
De zandweg is inmiddels geen zandweg meer,
en er rijd tegenwoordig meer verkeer dan toen ik er opgroeide.
 
Maar het blijft genieten,
de wind door de bomen horen gaan,
de vogeltjes die je daar extra hard hoort zingen,
de vrijheid.....