Daar is ze,
stralend op de foto,
mijn meissie.
Ik zie haar stralende lach,
haar twinkeling in haar ogen.
Deze foto,
haar laatste sinterklaasintocht, voor een keer in Hardenberg.
Ik hoor haar zo nog zeggen:
''volgend jaar gaan we weer naar Ommen he mama,
want daar is de echte sinterklaas'' ...
Ik doe haar de belofte,
''ja hoor meissie, volgend jaar gaan we weer naar Ommen, naar de echte sinterklaas'' ... niet weten dat zij het volgende jaar niet meer zou leven.
De dood van mijn kind,
een deel van mijn leven.
Daarbij hoort het gemis.
Het gemis is er altijd,
maar soms zitten er van die dagen tussen , zoals vandaag,
dat het gemis opeens extra hard binnen lijkt te komen.
Ik heb nu dan ook eigenlijk geen zin om sterk te zijn,
ik heb dan eigenlijk ook geen zin om vandaag mee te gaan doen aan de dag.
Maar ja, de plicht roept strakkies weer,
terwijl ik het liefst vandaag overal tegen aan wil schoppen,
ik wil het liefst niet mee doen vandaag.
Ik heb vandaag even geen zin om mijn masker op te gaan zetten,
maar ja, ik moet.
Ik mis haar...
zo ontzettend.....
