Een vraag die mij bezig hield

Soms zijn er dingen die toch ergens in het achterhoofd blijven hangen. 

Je laat ze daar even hangen, en soms laat je ze los, maar soms pak je ze op. 

Ik pakte deze toch nog even op, nadat de opmerking in mijn hoofd was blijven hangen : 

"waarom noem jij jouw overleden kind op LinkedIn? "

 Ergens deed mij deze opmerking best zeer, maar aan de andere kant kon ik de vraagsteller ook geen ongelijk geven. 

Want tja, LinkedIn is nu eenmaal een zakelijker sociale media dan Facebook of Twitter. 

Ik besloot de vraag dus ook maar gewoon te stellen op LinkedIn : 

Nu is mijn ervaring met LinkedIn dat een bijdrage vaak door velen bekeken wordt (zo fijn dat dit getoond wordt) maar dat er vaak niet wordt gereageerd. 

Gelukkig werd er nu wel gereageerd, zowel in positieve zin als wat minder 'positief'.

 Wat fijn om zoveel verschillende meningen te lezen van mensen. En zeker dingen om mee te nemen voor mijzelf. 

Waarom noem ik Patricia ?

(niet bij naam,dat niet)

Wat voegt het toe op een zakelijker sociale media? 

Ik wil er mee laten zien dat ik een krachtig mens ben, die zich niet zomaar door ieder wissewasje uit het veld laat slaan. 

Ik wil er mee laten zien dat ik een stuk levenservaring mee neem! 

Wat jammer dat dit dus ook opgepakt kan worden als (ik citeer wat woorden) 

* afschrikken* choquerend* te intiem * 

Dus eigenlijk sla ik de plank nu mis, het noemen van mijn overleden kind wordt dus niet gelezen als kracht.

 (ja door de mensen die mij in het echt kennen wel !)  

Dus mensen die mij niet kennen, zullen mij niet snel benaderen? 

Of toch wel? 

Of zal ik dan toch maar mijn LinkedIn aan gaan passen? 

Ik merk aan mijzelf dat ik het jammer vind dat mensen toch heel snel een oordeel of gedachten ergens bij hebben. 

(niet iedereen uiteraard ! ! ! ) 

Een moeder of vader van een overleden kind zijn is niet eng, wij zijn niet eng! 

Schrik niet van ons verhaal, maar stel je zelf eens open voor het verhaal. 

Geloof mij, als je luistert hoef je niet eens een antwoord te geven op alles. 

Als je alleen laat zien dat je luistert is dat genoeg. 

Waarom heerst er soms toch zo'n taboe op verdrietige dingen in het leven? 

Iedereen krijg vroeg of laat zijn of haar ding op het bordje. 

De één wat meer dan een ander, maar niemand ontkomt aan verdriet in het leven. 

 

Ik ben Bea, trotse mama van twee mooie kinderen!