dinsdag 27 februari 2018

Uitlaatklep



Schrijven,
of in deze tijd kan ik beter zeggen, typen.
Want wanneer schrijven wij eigenlijk nog hele lappen tekst met pen en papier? Ik eerlijk gezegd niet. 
Ik pak wel eens pen en papier om wat gedachtespinsels op te krabbelen, maar als ik een grotere tekst wil schrijven, dan pak ik toch echt mijn IPad of laptop erbij.


 Schrijven, eigenlijk ben ik er altijd al dol op geweest. Toen ik nog een jongere Bea was ( oeps,dat lijkt lang geleden ), schreef ik veel brieven. Ik schreef brieven naar mijn nicht die in Schiedam woonde.
 Maar ik schreef ook brieven naar vriendinnetjes van school (zij schreven uiteraard terug), en het liefst werden deze brieven vol geplakt met leuke stickertjes. 
Toen ik iets ouder werd (maar nog steeds jong was) kreeg ik een penvriend die in Engeland woonde. Twee vliegen in één klap, want ik mocht lekker schrijven, en mijn Engelse taal werd door het schrijven steeds beter.

 
En tja, als meisje zijnde had ik uiteraard ook een dagboek waar ik iedere dag in schreef. En geloof mij, ik beschreef de dag van het moment van opstaan tot het moment van slapen gaan. 
En met twee broers in huis moest ik mijn dagboek uiteraard wel goed verstoppen. (grapje hoor broers, als jullie dit lezen) 



Schrijven, het is voor mij een perfecte uitlaatklep. 
Heerlijk om dingen aan papier toe te vertrouwen (of aan het beeldscherm) zonder in de reden gevallen te worden, zonder veroordeeld te worden. 
Mijn woorden mogen boos zijn, soms misschien wat minder netjes, ik mag schrijffouten maken, ik mag alles schrijven wat ik wil. 
En als ik klaar ben, dan heb ik de keuze wat ik ga doen met mijn geschreven woorden. Ga ik ze bewaren? Laat ik ze iemand lezen? Versnipper ik het papier waarop ik heb geschreven? Wis ik alle woorden op het beeldscherm? Kies ik voor de optie 'niet opslaan'? Ik kan kiezen.

Na de dood van Patricia heb ik veel emoties en gedachten op geschreven. Gevoelens van verdriet en gemis, maar ook teksten over kracht en verder gaan. Wat vind ik het fijn als ik schrijf over Patricia haar leven, zo is zij weer even dichtbij mij. En daar mag een traan bij vallen, maar geloof mij, er verschijnt ook vaak een glimlach op mijn gezicht als ik over Patricia schrijf.

💗

En nu mag ik kiezen.... 
ga ik deze blog plaatsen of druk ik op ..... 
 
 
He, de blog is geplaatst !  
Leuk dat je even mijn blog hebt gelezen. 
👩
 
 

  
      

Geen opmerkingen:

Een reactie posten